Święto Wszystkich Świętych, obchodzone 1 listopada, jest jednym z najważniejszych świąt w kalendarzu liturgicznym Kościoła katolickiego.
Tego dnia wierni oddają cześć wszystkim świętym – zarówno tym kanonizowanym, jak i tym, którzy osiągnęli zbawienie, choć nie zostali ogłoszeni świętymi przez Kościół. Święto to ma charakter radosny, ponieważ przypomina o powszechnym powołaniu człowieka do świętości i o nadziei życia wiecznego.
Historia obchodów Wszystkich Świętych sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa. Początkowo czczono męczenników, którzy oddali życie za wiarę.
Z czasem kult rozszerzono na wszystkich sprawiedliwych, którzy osiągnęli świętość. W VIII wieku papież Grzegorz III ustanowił dzień 1 listopada jako uroczystość Wszystkich Świętych, a papież Grzegorz IV rozciągnął to święto na cały Kościół powszechny.
W Polsce święto to ma szczególny wymiar. Tego dnia ludzie odwiedzają cmentarze, by modlić się za zmarłych, zapalać znicze i składać kwiaty na grobach bliskich. Cmentarze rozświetlają się tysiącami świateł, co tworzy niezwykłą, refleksyjną atmosferę. Choć jest to święto radosne, w polskiej tradycji łączy się ono także z pamięcią o zmarłych, dlatego często bywa mylone z Dniem Zadusznym, przypadającym 2 listopada.
Wszystkich Świętych to także czas zadumy nad sensem życia i przemijania. Przypomina o tym, że każdy człowiek powołany jest do świętości – nie tylko przez wielkie czyny, ale również poprzez codzienne dobro, miłość i wierność wartościom chrześcijańskim. To dzień, który łączy pokolenia, budzi refleksję i wzmacnia wiarę w życie po śmierci.
Współcześnie, mimo zmieniających się zwyczajów i wpływu kultury masowej, Święto Wszystkich Świętych wciąż pozostaje głęboko zakorzenione w polskiej tradycji.
Jest wyrazem szacunku dla przeszłości, pamięci o bliskich i nadziei na spotkanie w życiu wiecznym.
Tekst opracowano: Alona Hobzhylo, pracownik działu Tradycji Zielarskich, Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu.
Fot. Artur Warchala
