Ufundowany w 1841 r. przez Franciszka Zarębę, co potwierdza napis na tramie w jednej z izb „R.P. 1841 Franciszek Z.” Budynek konstrukcji wieńcowej, nakryty czterospadowym dachem pokrytym słomą. Wg relacji ostatniego właściciela Stanisława Miłkowskiego – ostatniego właściciela – do został zbudowany z trzech sosen, a kłody były tak ogromne, że nie można było ich ułożyć na stołkach trackich i aby je potrzeć, kopano pod nimi rowy na wysokość człowieka, w których pracowali tracze. Dwutraktowe, symetryczne wnętrze obejmuje dwie izby w pierwszym trakcie przedzielone sienią oraz dwa alkierze przedzielone garderóbką w trakcie drugim. Taki program wnętrza taki układ pomieszczeń charakterystyczny był dla budynków mieszkalnych szlachty zagrodowej. W czterech pomieszczeniach mieszkalnych zaprezentowano wyposażenie kuchni, alkierza, garderóbki oraz komory z lat 50-tych i 60-tych XX wieku. Sąsiednie pomieszczenia dworku to pokój oraz alkierz z wyposażeniem z okresu 20-lecia międzywojennego.
